Met immer dichtgeknepen neus betrad ik de bijkeuken, waar zeven hondjes me onder luid gekef en geklef begroetten. Vanwege de weeïge geur hield ik er mijn adem in tot aan de woonkamer. De buurvrouw, wiens boodschappen ik soms deed, keek me met neerbuigende meelij aan als ik het zichtbaar blij, zo ademloos en alle pootjes…
“Wat is je diepste verlangen?” Met haar gespreide armen en roomwitte jurk doet ze me een beetje aan Jezus denken. Met de verwachtingsvolle stilte die volgt ben ik weinig van plan, een antwoord heb ik evenmin. Haar benen, intimiderend lang en slank, zitten in een knoop die ik nog niet heb uitgevogeld. De…
Ik was bezig aan mijn vierde laag mascara. Elke nijdig aangebrachte laag stond voor een mate van schaamte, frustratie en buitengewone naïviteit. Naast mijn aan elkaar gekleefde wimpers toonde het spiegelbeeld me de onscherpe gedaante van mijn vader, die achter mij op de badrand was gaan zitten. Ik had een vriendje dat niet goed voor me was. Wrijvend…
Veel vaker dan eigenlijk goed voor me is, sta ik stil bij de verantwoordelijkheid die ik als ouder heb voor de ontwikkeling van ons kind. Een logisch gevolg van mijn werk als sociotherapeut in de jeugdpsychiatrie. In mijn loopbaan heb ik namelijk honderden jongeren en hun ouders mogen bijstaan in de zoektocht naar de juiste aanpak bij het…
Ik ben door de jaren heen door mensen om mij heen grootgebracht, en soms juist klein gemaakt. Mensen die me kwetsten, waren zich vaak van geen kwaad bewust. Veel mensen beschikken namelijk gewoonweg niet over voldoende empathie. Of het werd overschaduwd door een ellebogend ego. Het vrat in het verleden wel eens aan mijn nog…
Ik ruik de nacht. De zeewind, het sterrenspektakel op het fluwelen donkerblauw boven ons. De witte golfslagen verraadden de vloed. Hij zocht mijn hand en in een roes van baco en zachte temperaturen rende ik met hem mee. In de branding hield hij stil. De wind leek sterker, kouder. “We gaan naar Londen!” lalde hij…
Als moeder sta ik soms doodsangsten uit. Bang om ze kwijt te raken, bang dat ze mij kwijtraken, of bang om mezelf kwijt te raken. Dat is deels te wijten aan de stem in mijn hoofd die vierentwintig uur per dag, elke keuze die ik maak bekritiseert of bevraagt. Sommigen noemen het De Interne Criticus,…
jij bent niet te rijmenmet alles wat ik dachten ook al wil ik rijmenje krullen wit en zacht jij bent niet te rijmenmet alles wat ik zeien ook al wil ik rijmenben jij al vogelvrij van alles wat ik rijmdenog voordat je er wasen tijdens dat gemijmerloop jij je eigen pas want jij bent niet…
Hij moest boven zijn hoofd naar de klink reiken om de zware blauwkleurige deur van zijn nieuwe kamer te openen.Hij was eerder die dag met grote passen, een goedgevulde weekendtas en een vishengel over zijn schouders, de woongroep binnen komen lopen.Negen jaar, zelfverzekerd en thuisloos, liet hij zijn groepsgenootjes onbewust met open mond achter. Opgroeiend…
Als Man en ik woorden hebben, is dat vaak omdat ik bewust of onbewust op een pijnpunt druk. Een pijnpunt van mezelf, eentje van ons samen, of eentje van hem. Die woorden duren overigens nauwelijks langer dan een minuut. We vinden vervolgens, soms in stilte, soms met kleine woorden, of met een simpel appje, de…