Toen ik vorig jaar tijdens mijn werk als sociotherapeut, vertelde dat ik zwanger was van ons tweede kindje, bleef slechts bij één cliënt het enthousiasme en een felicitatie uit. De vijftienjarige griet schudde haar gebogen hoofd, huilde zachtjes en beet me toe: “Hoe kán je kinderen nemen in een wereld als deze? Wéér een CO2…
Blauwe plekken,schrammen, vegen.Laat me nooit meer los.Modder, vlekken,die verzwegen.Takken in het bos. Wiebelknieën, harde kuiten,broeken soms kapot.Rennen, springen,vliegen buiten.‘k Wil niet dat het stopt.
Man en ik waren verwikkeld in een fluisterdiscussie. Argumenten om Zoonlief wél te vertellen over de Corona crisis sneuvelden zodra ik hem nietsvermoedend in zijn superheldenpak door het huis zag rennen. We spraken af eerlijk te zijn, aan te sluiten bij zijn leeftijd en geen vragen te beantwoorden die hij niet stelde. Want ons enige…
Nadat Klaus Tavenier, een goede vrind van de familie, zoals bij vele gezinnen, ook bij ons zijn opwachting als Goedheiligman had gemaakt en daarbij bijna werd ontmanteld door driejarige Zoonlief, leek de december romantiek héél even van de baan. “Mama, het lijkt wel of Klaus verkleed is.” Ik stikte bijna in een taaitaai pop. De…
Zijn arm reikte schuin boven mijn hoofd, zijn handpalm tegen de kroegmuur gedrukt. Zijn andere hand omklemde op gespannen wijze een koud biertje. De hese stem herkende ik nog van vroeger toen we naar dezelfde middelbare school gingen en hij er per pauze zo’n vier shaggies weg hoestte en naar elke medeleerling met een béétje…
Ik stuitte onlangs op een tweet van Herman Finkers: “Mijn vrouw liet een briefje voor mij achter, of ik a.u.b. uit mezelf het gras wilde maaien.” Nadat ik was uitgelachen bekroop me een enigszins naar gevoel. Het bracht me terug naar een avond jaren geleden, waarop ik tegen een willekeurige Amerikaan in de kroeg mijn…
Eind september is het wat mij betreft klaar met het gedoe. Ik flikker mijn bikini’s in een hermetisch afsluitbare kast, leg de flipflops op een plek die ik me tien maanden later doorgaans niet meer kan herinneren en begraaf ik mijn dieet samen met mijn principes in de figuurlijke achtertuin. Ik ben dol op de…
Het was in 1992 dat ik even nietsvermoedend als luidkeels naast de stereotoren het lied “I’m every woman” van Whitney Houston zong. I’m every woman, it’s all in me, anything you want done baby, I’ll do it naturally. Hoe kon ik weten dat ik die woorden 25 jaar later zou moeten bewijzen naar de wereld.…
Ik ben een monster als ik honger heb. Weet ook Man. Als we beiden na een lange dag werken thuis komen, is hij het die zonder mokken de pannen tevoorschijn haalt. Ik heb dan vaak al de boodschappen gedaan en dus ook bedacht wat we gaan eten. Ik doe Zoonlief vast in bad, dek de…
Het troosteloze verregende landschap is niet tekenend voor de sfeer. Die is juist sereen en is in elkaar gepuzzeld door rust, tevredenheid en een stilte die doorgaans alleen maar storm als gevolg heeft. De ruitenwissers doen hun uiterste best mijn zicht op het grijze verkeer te optimaliseren. Dat de achterbank muisstil is, kan maar twee…