Een huis, maar vooral een thuis is een waardevol goed. Niet iedereen beschikt over een dak en veilige muren. Muren zijn onderschatte objecten, doorgaans stevig en niet voor één gat te vangen, of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Ze staan in huizen of om personen, bij wijlen loopt men er tegenaan als…
Ik werd wakker met mijn gezicht in een plasje kwijl. De geur van gebrande noten en suikerspin drong via de open balkondeur mijn neus binnen. Het nam het luide Italiaanse origineel van het liedje Jij Bent Zo, met daaronder om de eenennegentig seconden precies een scherp gegil van tientallen pubers, met zich mee. Op de…
Het was zomers warm, vroeg in de avond, de zon laag, de bomen hoog. Takken braken onder mijn blote voetzolen. In mijn rechterhand een klam kleuterhandje, in mijn linker een masculiene mannenhand. De baby die hij op zijn arm droeg was voor even gestopt met brabbelen, nam het indrukwekkende landschap met een nat onderlipje in…
Ik was net uit een ongemakkelijke spagaat opgekrabbeld nadat ik op een rondslingerend autootje van Zoonlief was gaan staan. Nu was ik de keukenvloer van smurfensnot aan het ontdoen omdat diezelfde vierjarige smurf het plastic zakje met daarin het glibbergenot onder de knoop had afgeknipt. Ik richtte me op en stond oog in oog met…
Ik kus je extra voor ik ga, opdat je zeker weet, dat ik je niet voor lief neem, lief, om alles wat je deed. Het nieuws, de triestheid om ons heen, het overschaduwt soms, de liefste woorden die je spreekt, waarvan mijn hart zo bonst. Vechten zal ik, heus, met hen. Onrecht, ziekte, dood. Maar…
“Je bent zo veranderd.” Lome ogen boven een kleurrijke kimono staren me aan en knipperen pas als ik antwoord. “Ben ik ook,” dacht ik hardop.“In positieve zin, hoor,” voegt Zus er lief lachend aan toe.Het is lang geleden, dat we zo tegenover elkaar zaten. Echt sámen waren. Samen écht waren. Samen echt wáren.En ze zou…
Toen ik vorig jaar tijdens mijn werk als sociotherapeut, vertelde dat ik zwanger was van ons tweede kindje, bleef slechts bij één cliënt het enthousiasme en een felicitatie uit. De vijftienjarige griet schudde haar gebogen hoofd, huilde zachtjes en beet me toe: “Hoe kán je kinderen nemen in een wereld als deze? Wéér een CO2…
Blauwe plekken,schrammen, vegen.Laat me nooit meer los.Modder, vlekken,die verzwegen.Takken in het bos. Wiebelknieën, harde kuiten,broeken soms kapot.Rennen, springen,vliegen buiten.‘k Wil niet dat het stopt.
Man en ik waren verwikkeld in een fluisterdiscussie. Argumenten om Zoonlief wél te vertellen over de Corona crisis sneuvelden zodra ik hem nietsvermoedend in zijn superheldenpak door het huis zag rennen. We spraken af eerlijk te zijn, aan te sluiten bij zijn leeftijd en geen vragen te beantwoorden die hij niet stelde. Want ons enige…
Nadat Klaus Tavenier, een goede vrind van de familie, zoals bij vele gezinnen, ook bij ons zijn opwachting als Goedheiligman had gemaakt en daarbij bijna werd ontmanteld door driejarige Zoonlief, leek de december romantiek héél even van de baan. “Mama, het lijkt wel of Klaus verkleed is.” Ik stikte bijna in een taaitaai pop. De…