Ik huilde luxe tranen. Om het tweede kind dat zich maar niet aandiende. “Waarom zo sip? We hebben al het leukste kindje van de wereld. Als ons dat al gegund is, dan zijn we er toch?” Hij keek me met een schuin hoofd aan en tilde mijn kin op. “Als we later oud en grijs…
Gisteren heb ik mijn zoon ten huwelijk gevraagd. Voorheen deed hij zowat wekelijks een aanzoek, maar sinds hij zeven is en de liefdesverklaringen steeds vaker uitblijven, neem ik het heft in eigen hand. “Zullen we trouwen?” vroeg ik hem, zijn beide handjes in de mijne en onze neuzen ongeveer tegen elkaar. Ik verwachtte zoals altijd twee stevige armen om mijn nek en…
“Mama je hoeft niet bang te zijn, ik ben bij jou, ik doe jou altijd beschermen,” zegt de jongste blonde broer als ik theatraal angstig reageer bij het zien van een simpele huisspin. Hij kopieert daarmee mijn tekst waarmee ik hem soms in het holst van de nacht, doodsbang voor de krokodil onder zijn bed,…
Een zachte bonk, voetjes op de vloer.Mijn slaap lonkt, je timing is beroerd. Twee armen om me heen, je neus in m’n rug.Ik kijk met één oog, onze blikken raken vlug. Je tenen als ijs, ze kroelen met de mijne.Buiten grijs, hierbinnen blauw, da’s het fijne. Ik draai me om, vraag, Weet je nog?toen je…
Ik liep na mijn slapeloze slaapdienst op mijn tenen door de gang langs de slaapkamers, verlangend naar nog wat extra stilte voor de storm. De kinderen die op de GGZ behandelgroep waar ik werkte waren opgenomen, hadden ieder hun eigen kamer met hun eigen spulletjes. Op het prikbord boven hun bed hingen goed gelukte tekeningen, een kaart met lieve…
Onlangs stuitte ik in een persoonlijk archief uit 2002 op een oud filmpje, dat me als vanzelf twintig jaar terug in de tijd katapulteerde. “Limburg, alsjeblieft zeg, hekken eromheen en vol laten lopen,” bralde de negentienjarige Hilversummer tijdens een van de Colonisten van Catan avondjes in het Eindhovense studentenhuis. Ondanks dat zijn eigen platte gelul…
Als je net als ik, dik bent met je (schoon)ouders, dan gaat het vaak vanzelf. Je komt veel bij elkaar over de vloer, lief en leed worden zonder aarzelen met elkaar gedeeld en opa en oma zijn met een beetje geluk door hun structurele oppasdagen tweederangs opvoeders van je kinderen. Met dankbaarheid zie ik er…
Met immer dichtgeknepen neus betrad ik de bijkeuken, waar zeven hondjes me onder luid gekef en geklef begroetten. Vanwege de weeïge geur hield ik er mijn adem in tot aan de woonkamer. De buurvrouw, wiens boodschappen ik soms deed, keek me met neerbuigende meelij aan als ik het zichtbaar blij, zo ademloos en alle pootjes…