ROEËD, GAEL EN GREUN (deel 1)
Hae stóng met ziene voot,
In un knats greun majjo.
Hae dacht, det gieët neet good,
WHj mót det verdomme noow?
De kni-jje zoote achter,
De tieëne oppe hak.
Hae wis neet van veûr of achter
Ut kruûs woor ouch gezaktj.
Hae haaj nog e keteer,
veürdet de optocht ging beginne.
Mer hae wis ut neet mieer,
heel zien bruuëdje nog neet binne.
Dit haaj toch hieëlemaol neet gehove.
Zoeë laat en zaat wi-j géster.
Hae haaj zien vraw nog zoeë beloofdj.
noeëts mieèr te kótse in zien kiste.
Mer det woor neet gelöktj.
Hae woort rooed en gael en daonao greun.
En zien vraw zat ze, -eige schóldj-,
boete beej de deur.
Hieelemaol naat vanne raegen.
Ut zoot eum ouch neet mej.
Hae prebeerdje ze nog zuūver te kriege.
Un vol te groeët kerwej.
En met zien greun majjo,
stapdje hae inne schoon.
Met ein oug tow.
Waat bin ich toch aan ut doon?
Zien vraw zweeg eum doeëd.
Ze woor zoeë schoeën met heur pekske.
En hae woor verdomdje gruuëts.
Ouch al vónj ze eume vêrke.
Hae fietszje achter heur aan,
zeuj wis de weêg.
De koppien woor flink aan.
Ut woor mer baeter dette zweeg.
De meziek kwoom korterbeej,
ut ging eum drek weer kriebele.
Hae stapdje aaf, zag: “Kom ens heej”
Stóng op zien bein te wiebele.
“Vae make d’r wat van, miene leeve,
ich zal mich écht gedrage.”
Ze zag: “Gae hetj mich tot waanzin gedreve”.
Hae leet heur effe klage.
Toen kusje hae heur flink.
Ze ontdoeėjdje van zien leefdje.
“Gae zeetj toch miene bînk.”
Hae bloosdje en hae beefdje.
Want dao inne barre kaoj,
op vastelaovendj deensdig.
Beslote ze van deindānger te haoje
“Dit geveul zitj zoeë deep in mich”.
Hae genoot vanne frisse löcht.
Ut zunke kwoom door.
Deze daâg kos neet mieër stök.
Same ginge ze d’r vandoor.
Achter de mennigte, de groeête wage
Danse, sjoenkele, zi-j aan zi-j.
Niks te mókke, niks te klage,
veuldje hae zich good en vri-j.
Want niks és te vergelieke,
met ut fieëst van roeëd, gael, greun
En hae zoog heur nao eum kieke.
Zien hertje met gelök vervõldj.