Mijn arm ligt gestrekt over het autodak. Mijn hand voelt de zengende hitte. Met één been sta ik in de auto en tuur over het schoolplein dat stilte voor de storm ademt. Vaders, moeders en hier en daar een oppas oma maken zich ieder op hun eigen manier op voor wat komen gaat. Alsof het gebouw over zijn nek gaat, golven er uit elke uit- en ingang hordes losgeslagen kinderen. In verschillende toonaarden klinkt er ´Fijne vakantie!´´ en ´Tot over zes weken! Bij sommige leerkrachten kun je met een beetje fantasie de woorden ´Hier, je kind´ horen doorklinken. Mijn verfomfaaide, maar gelukkige kind overlaadt me met verhalen en een kilo papierwerk. ´Succes,´ klinkt het van de knappe papa die mij zijn sexy knipoog gunt voordat hij zijn volgeladen bakfiets bestijgt.
Ik schuw een nieuw begin net zozeer als ik ernaar uitkijk. Overprikkeling en onderprikkeling vechten daarbij voortdurend om de boventoon. Werk ik, dan snak ik naar vakantie. Breekt die langverwachte vakantie aan, verlang ik naar ritme en structuur.
We luiden de vakantie in met een bezoek aan de ijssalon met zijn vijftig tinten ijs. Bij thuiskomst begeef ik me naar de, na tien ingepakte dozen, nog steeds volle woonkamer en blijf ik staan op de drempel.
´Wacht, even de camera aanzetten.´ In mijn hand wrong de Maxi-Cosi met daarin mijn pasgeboren baby. ´Ja, kom maar binnen!´ Ik stapte vol ongeloof de drempel over van het huis dat mijn man samen met mijn (schoon)ouders, oom en tante in enkele dagen tijd had omgetoverd tot een thuis. Achter mijn ogen brandden trotse kraamtranen. Naast mij stond een even verraste kraamhulp, die haar zoveelste onderkomen binnen dit kersverse gezin binnenstapte. Onze baby werd in Eindhoven geboren, alwaar we in ons Eindhovense huis de kraamhulp verwelkomden. Tijdens de sleuteloverdracht van ons Weerter huis nam ik haar een dagje mee naar mijn ouders en nu dan naar ons nieuwe huis. Nooit eerder in haar loopbaan had ze drie verschillende adressen aangedaan tijdens eenzelfde kraamweek.
Ook al staat er een splinternieuw huis op ons te wachten, het valt me zwaar afscheid te moeten nemen van de Laarder pastorie waar zoveel herinneringen huizen. Vier voetjes zetten hier hun eerste stapjes. Ze trapten hun mini fietsjes over de Laarderschans. We ontbeten in de speeltuin die als een verlengde van onze tuin diende. De tuin waarin we trouwden en we talloze avonden met ons gezinnetje vanaf de trampoline het oneindige wolkendek bestudeerden, gevuld met de mooiste figuren, speciaal voor ons gemaakt.
Ik lig gestrekt op de koude vloer. Mijn hand voelt de zengende hitte van het vele werk dat op me wacht. Met één been sta ik in mijn nieuwe leven en tuur ik over de toekomst die stilte voor de storm ademt. Vier voetjes rennen de kamer in en houden stil naast me, voordat ze bij me komen liggen. Met hun hoofdjes op mijn bonkende hart, verheugen we ons in stilte op ons nieuwe wolkendek. Gevuld met de mooiste figuren, speciaal voor ons gemaakt.
