En ik, je vrouw

Ik ben je hel en je hemel,
heb me lief, maak dat het wemelt.
Van je liefde, van je charme,
gun me geluk, geef me je warmte.

Ik hoor wat je zegt
ook je zwijgen raakt me echt.
Want je stilte vul ik in,
met woorden die ik zelf verzin.

Ik ben je moeder en je kind
het milde briesje, de woeste wind.
Ik til je op, sabel je neer.
Ruzie maak ik, maar waarover ook alweer?

Ik meet met twee maten
want ben je te lang weg met je maten,
dan weet ik nog eerder dan jij, ben ik bang,
waar je was, met wie en voor hoe lang.

Ik stop zwijgzaam alles wat je deed
in de denkbeeldige la met lief en leed.
En dan wacht ik tot het moment des doods
en haal ik alle oude koeien uit de sloot.

En is het helemaal holle klot,
dan negeer ik je kapot.
Laat je wanhopig in het ongewisse
en je uren naar je tekortkoming gissen.

Maar heb je het talent om dit alles te overleven,
ben ik klaar om je alles te geven.
Dan heb ik aan één woord genoeg
en luister ik naar je, de nacht door, tot ‘s morgens vroeg.

Naar je vreugde, je wanhoop en je pijn.
Wat je miste in je jeugd, want je was nog maar zo klein.
Ik oordeel niet, ik hoor je en ik knik.
Ik weet wat je bedoelt, ik zie je echte ik.

En die adoreer ik, elke dag opnieuw.
En in dat licht, blijft de liefde nooit geluwd.
Ik collecteer de liefde en onthoud wat je zei en deed.
Ik stop het zwijgzaam in de la met lief en leed.

En als je woelend naast me ligt,
de maan je mooie gelaat belicht.
Weet dat ik je bewonder.
Ik kan toch potdikke niet zonder.

En net op het moment dat je ‘t nodig hebt en niet verwacht,
open ik de la, heel voorbedacht.
En overlaad ik je met liefde en een boel ‘ik hou van jou’.
Opdat je niet vergeet, jij bent mijn man, en ik je vrouw.