Oma

Ik huilde luxe tranen. Om het tweede kind dat zich maar niet aandiende. “Waarom zo sip? We hebben al het leukste kindje van de wereld. Als ons dat al gegund is, dan zijn we er toch?” Hij keek me met een schuin hoofd aan en tilde mijn kin op. “Als we later oud en grijs zijn, is er tenminste iemand die ons komt opzoeken,” klonk het veelbelovend. Al die kinderloze vrouwen met hun onbeheersbare verlangens, ze sijpelden mijn gedachten binnen en verdrongen mijn brutale verdriet.

Haar zachte handen aaiden die van mij. Het Perzische tafelkleed kietelde mijn handpalmen. Met het optillen van het gebarsten, maar zorgvuldig geplakte deksel van het witte kommetje kwam de zoete geur van de gekleurde snoepjes me tegemoet. Ik mocht er gerust meer dan een.
Ik durfde niet naar huis met mijn knalgroene rekenschrift waarin met rode pen geschreven stond dat ik nog veel moest oefenen. Ze legde het weg. We aten witte boterhammen met hagelslag en dronken ijskoude melk. Ook de vogels kregen keurig gesneden stukjes brood. Egels en poezen uit de buurt een schoteltje koffiemelk naast de deur. Met dammen liet ze me winnen. Mijn klagen over klasgenoten deed ze af met een terecht “Wie zijn eigen tuintje wiedt, ziet het onkruid van een ander niet.”

Ik kwam er elke dag en toch bleven haar echte kleuren voor me verborgen.
Toen haar enige zoon stierf op 45-jarige leeftijd, zag ik iedereens verdriet, behalve het hare. Aan mij vertelde ze daarover dat haar tranen simpelweg op waren. Liever rouwde ze in stilte. Diepgaande gesprekken hadden we niet, misschien had ze die wel met niemand. Als een zoet mysterie vormde ze de rode draad in mijn leven. En mijn hart liep over van liefde. Had ik heimwee, dan had ik heimwee naar haar.
Jaren daarna sloot ze haar ogen voor de laatste keer. Ze lag in haar oude vertrouwde slaapkamer, omringd door iedereen die haar zo lief had. Mijn zachte handen aaiden de hare. Ik kuste haar koude, fluwelen wangen.

Ik huilde luxe tranen, om het tweede kind dat zich aandiende. De eerdere zeven miskramen verloren hun gewicht toen zijn warme lijfje op me werd gelegd. En mijn hart liep over van liefde. Even zag ik haar gezicht en had ik heimwee, heimwee naar haar. Ze tilde het gebarsten, maar zorgvuldig geplakte deksel op en de zoete geur van onze baby kwam me tegemoet. Ik mocht er gerust meer dan een.