Ze pakdje in november, allebej de trein
Eîne van Wieërt, en eîne uut Delft.
Uuterlik waas ut verschil mér klein,
Innerlik woore ze niks utzelfdje.
“Mag ik hier plaatsnemen?”
Ut mondkepke ging neet aaf.
“Jao gaotj röstig zitte.”
Zoeë’n aksênt huuërdje hae neet vaak.
“Het is een gekke tijd, niet waar?”
Hae begos verzichtig e gesprek.
“Ut is behuuërlik vreemdj,”
Zag hae dao-op drek.
“Ich haaj eîgelik êrges ângers motte zeen.”
Hae keek bedreufdj uut ’t raam.
“Waar wilde u eigenlijk heen?”
Hae keek eum vraogendj aan.
“Ich haaj mien pekske klaor,
Miene sjmînk stóng te wachte.
Ut hieële fieëst gieët neet door.
Ich krieg ut neet uut mien gedachte.
“Ik kan het me voorstellen,
wat een naar bericht.
Niet samen kunnen carnavallen,
Alle kroegen pot- en potdicht.”
“Met alle respect, meneer.
Gae wétj neet woeë dejje over kaltj.
Ut gieet neet allein mer um det glaas beer,
ut is alles waat noow in ut water véltj.”
“Vergeeft u mij mijn brutale manieren,
maar leg het me uit, doe eens een gooi.
Ik ben maar iemand van boven de rivieren,
maar u weet het maar nooit.”
“Ut és ut zunke in de krakendje kaoj,
de minse enne leefdje.
Ut geveul van same, enne meziek woeë det ich van haoj.
Woeë ich ut hieële jaor nao uut heb gekeke.”
“De optocht met al zien pracht,
de confetti enne kleure.
Friet met frikkedelle inne nacht,
det gieët komend jaor allemaol neet gebeure.”
“De wêrmdje in ut kefee,
in mien tes opgevaoje bónne.
En dan bedînke: Heej,
jao heej ésj allemaol begonne!”
“Want als klein manneke al,
Mocht ich beej os pap inne nek.
Hosse inne zaal
En toen wist ich al drek:”
“Dit és woeë detj um drejtj,
Heej bin ich vör gemaaktj.
Dit fieëst maaktj mich pas bli-j,
dit és waat mien hertje raaktj.”
“Mer det kosjjae neet weîte,
Gae zeetje van bove de riviere.
Gae zeetj neet bezaete,
van e fieëst waat dejje neet moogtj vere.”
“Ik begrijp het nu een beetje beter,
het is een bittere pil.
Ik heb nooit geweten, en ik zou bijna,
moet u weten,
ook zo’n feest hebben gewild.”
“Mag ik eens met u mee,
mag ik het ook eens meemaken?
Dan ga ik ook in dat café,
mijn hartje laten raken.”
Hae lachdje, dae van Wieërt.
Want ouch al waasj good bedoeldj.
As dejje ut noeëts hetj geveerdj,
kujje dan weten wi-j det ut veultj?
“Wejje waat? Heej és mien adres,
Ich woeën in Wieërt mojje weîte.
En dan kojje mer asj zoeë wiêt és,
spek met ei-jer beej mich aete.”
“Vae pakke os same op, dan veule vae os ut beste,
want det is woeë vastelaovendj uut bestieët.
En zelfs eine uut ut Weste,
mót weten woeë det ut heej um gieët.”
Hae pakdje zich op, en zwejdje met zien plu:
“Het was me een waar genoegen.”
Dae van Wieërt zwejdje trök en zag: “Aju, fein uch te ontmoete.”
Boete de raegen, en in gedachte det werm kefee, zien opgevaoje bónne.
En hae wist: “Ich bin tevreej met waat ich heb gewónne.”
“ Want wi-j jaomer ut ouch is, ich bin gelökkig en gezoond.
En d’r keumtj waal weer ‘ne ângere kieër.
En dan hosse vae weer same roond,
en genête vae des te mieër.”