Die zeldzame momenten voor mijn keurig opgehangen teevee zou ik eigenlijk kritisch moeten wezen. Maar de afstandsbediening ligt buiten handbereik. Zou ‘m dolgraag willen pakken maar ik heb geen zin helaas.
Ik zie het strand van Scheveningen op RTL4, vaak een vervelende combinatie. “Oh oh Cherso” kan het anno 2014 niet meer zijn. “Baywatch” is daar ook niet opgenomen geloof ik.
Om de tafel zitten Gargamel, Obelix, met daar tegenover Frankenstein en Statler van de Muppetshow ernaast. Danny Zuco moet het aan elkaar kletsen.
Gargamel en Statler hebben ruzie gehad. Dat moet daar uitgepraat worden, knallende kijkcijfers gegarandeerd. Normaal hebben Danny Zuco en Statler altijd ruzie. Statler is zelfs ooit tijdens een uitzending de studio uit gewandeld. Dat werd door wereldnieuwsbrenger nu punt nl groots gepubliceerd en sindsdien gaan ze vooral alleen nog maar onnozele discussies met elkaar aan en gooit Danny Zuco er een paar vooraf bedachte, kietelende oneliners tegenaan. In de vurige hoop dat het vonkje een niet te blussen brand wordt.
Ik volg het met één oog en één oor. Ik vind Statler een schattige ouwe zeur. Ik krijg soms zin om hem een kusje op zijn voorhoofd te geven. Zomaar. Ik ruik in gedachten een weeïge geur en verdenk Statler van overmatig uierzalfgebruik. Zijn strohaar en gele rooksnor zijn beiden zo vet dat Danny Zuco’s coupe er jaloers van zou worden.
Obelix deelt intussen een paar bravoure klappen en stoten uit aan een giechelende Gargamel. Ik vraag me af of Obelix spleetogen heeft of gewoon te dikke wangen. Misschien beide.
Frankenstein heeft zijn witte v-hals met de zwarte was meegewassen zie ik. Bij een close-up zoek ik naar zijn schoonheid. Nee. Niets gevonden.
Hij heeft wel meningen. De anderen ook hoor, maar vooral veel en afwijkend van elkaar, anders is er niks aan.
Er wordt soms zó gepassioneerd gepraat over cirkelpressie, counteren en buitenspel dat er een plasje spuug ontstaat in het midden van de tafel. Consumptie verplicht.
Er zijn prachtige beelden van een vretende Obelix, van Gargamel met opgestroopte witte linnen broek op het strand. Danny Zuco zeikt hier en daar wat mensen af uit het publiek en er wordt gematigd aandacht besteed aan een bloedmooie brunette achter een fake bar.
De figuren aan tafel zitten duidelijk in de peuterpuberteit, ik ben twee en ik zeg nee. Weer wil ik Statler een kusje geven. Misschien ook wel een aai over zijn met roos bezaaide bol.
Met een lang gerekt been en een gestrekte dikke teen weet ik de afstandsbediening naar me toe te slepen. Met de middelteen op een willekeurige knop verrast de teevee mij met de film Annie. Ze zingt “Tomorrow”. Wat vind ik haar opeens volwassen. Ze maakt wat van haar eens zo trieste leven. Zij bekvecht niet met haar naasten. Miss Hannigan even daar gelaten. Ze is en wordt geliefd, is sterk en weet wat echt belangrijk is in het leven.
Ik mijmer hoe Annie hen allemaal, Obelix, Frankenstein, Statler, Gargamel en Danny Zuco, liefjes toezingt als zij weer beginnen te mopperen over een waardeloos systeem of het wangedrag van Van Gaal. “It’s a hard knock life, for us.”
Statler zou emotieloos een hijs nemen van zijn dikke stinksigaar om over te gaan op balbezit. Zonder ook maar iemand aan tafel die een paar ballen bezit.
