Het was in 1992 dat ik even nietsvermoedend als luidkeels naast de stereotoren het lied “I’m every woman” van Whitney Houston zong. I’m every woman, it’s all in me, anything you want done baby, I’ll do it naturally. Hoe kon ik weten dat ik die woorden 25 jaar later zou moeten bewijzen naar de wereld.
We moeten elkaar wel feliciteren. Met het honderdjarig jubileum van het vrouwelijk kiesrecht. Het is nog niet zo gek lang geleden dat wij vrouwen enkel gedoemd waren tot verschrikkingen als het hebben van maar één recht: het aanrecht, één taal: horizontaal, en dus ook maar één zin: een gezin. Nu we ongestraft keuzes mogen maken, kiezen we maar meteen ook voor alles: Onszelf, een dampende carrière, een gestroomlijnde relatie, het enerverende moederschap, een moeilijke hobby, een vlekkeloos uiterlijk en een onberispelijk huishouden. En we moeten van onszelf alle ballen in de lucht houden, probleemloos het liefst. Het jongleren is hierin de ware kunst.
Die gestroomlijnde relatie en dat onberispelijke huishouden en eigenlijk al die andere ballen laten in mijn geval nog al eens te wensen over. Zo ben ik samen met een zeer pragmatische man, zo een die in het hier en nu leeft. Dat feitelijk wil zeggen dat hij huishoudtechnisch vooral erg onvoorbereid is. En laat hem nou getrouwd zijn met mij, powervrouw en meester manipulator, gevangen in het tijdelijke hormonale en vergeetachtige lijf van een net bevallen vrouw. Zo zat ik onlangs met mijn drie weken oude, hongerige baby aan de borst, (op een zwemband, want de bevalling was al een Vrouw Event an sich), het kraambezoek weg te kijken, toen hij tezamen met de melk, alle regie uit mij zoog en ik gedwongen werd het huishouden aan Man over te laten. Ik hoorde hem in de keuken worstelen met het Senseoapparaat en ik vreesde voor de doordrenkte zoogcompressen die ik minuten daarvoor had laten slingeren op het aanrecht.
Ik vermoed daarom ook dat er iemand van het kraambezoek die avond een postnatale latte machiato heeft genuttigd. Een ongeluk zit in een klein hoekje, geluk zit in de rest.
Gelukkig zijn moet tegenwoordig groots en allesomvattend aanvoelen. We maken onszelf dan ook collectief wijs dat gelukkig zijn ons hogere doel is en dat geluk maakbaar is. Laten we nou eens leren varen tussen geluk en ongeluk. Laten we genieten van de golven van zwart en wit, en laten we leren zwemmen in het woeste grijs.
Geluk zit ‘m in de geur van de handdoekdroge krullen van mijn driejarige zoon die voor bedtijd nog even zwijgzaam met me knuffelt. Geluk zit ‘m in tevredenheid en trots. Geluk zit ‘m ook in het einde van een zwart omrande dag.
Geluk zit ‘m in mijn man, die af en toe op zijn pragmatische wijze wat van die ballen uit de lucht slaat en mij gecontroleerd in disbalans brengt. Dan zet hij een liedje aan op de stereotoren en verzoen ik me met dat tienjarige, nietsvermoedende zingende meisje. “You’re every woman, it’s all in you,” fluistert hij. Want geluk, is soms ook gewoon geluk hebben.