Over de muur

Een huis, maar vooral een thuis is een waardevol goed. Niet iedereen beschikt over een dak en veilige muren.

Muren zijn onderschatte objecten, doorgaans stevig en niet voor één gat te vangen, of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Ze staan in huizen of om personen, bij wijlen loopt men er tegenaan als ze voor moeilijke situaties zijn gestationeerd.

Muren beschermen onze privacy of komen op ons af tijdens donkere periodes in ons leven.
Sommige mensen staan er met hun rug tegen, anderen willen er met hun kop doorheen.
Volgens vele mannen zit er bloed aan wanneer vrouwen achter het stuur zitten. Vanuit het kastje word je er naartoe gestuurd in bureaucratisch Nederland. Ze worden gebruikt om Oost van West te scheiden, spelen een rol in fantasieën van dubieuze Amerikaanse presidentskandidaten.

Er zijn muren gemaakt van baksteen, van triplex, maar mijn eigen muur is van klei. Zacht en kneedbaar om mettertijd op te drogen tot een alleraardigst exemplaar.

Lege muren zijn eenzaam, althans dat moeten mijn ouders gedacht hebben destijds in de lente van 1993. Zij stelden een kale witte muur in de garage beschikbaar voor de kunst voortgevloeid uit de handen van hun eigen kinderen. Zowel mijn broer als mijn zus beschikten over veelbelovende tekentalenten, ik kon leuk zingen.

Mijn broer tekende cartoons met schreeuwerige tekstballonnen, mijn zus schilderde het silhouet van een prachtige vrouw en voorzag haar werk van een sierlijke handtekening.
Ik vergaapte me aan hun getalenteerde handelingen en keek wanhopig toe hoe mijn stukje muur meer en meer werd ingepikt, maar zei niets.
Ik draaide me om naar alle materialen en kleuren verf, kon maar moeilijk kiezen, bovendien waren de meeste penselen al in gebruik.

De opgedroogde muur deed de volgende dag niet onder voor een volwaardige, onontdekte Picasso. De afdrukken van mijn twee linkerhanden in rode en blauwe verf rechtsonder op de muur maakten mijn aandeel enigszins treurig, maar completeerden het geheel.

Aan muren groeien soms bloempjes, omdat ze volkomen worden genegeerd op de dansvloer.
We klimmen dagelijks over hoge muren om een persoonlijk doel te bereiken maar lijken geenszins bereid onze muur ook maar een centimeter te laten zakken, bang voor een confrontatie die zijn weerga niet kent.
We metselen onophoudelijk verder, het houdt immers de veeleisende werkelijkheid buiten de deur.

Mijn kleimuur is na jaren van incasseren van interne en externe kritiek, afbreken en opnieuw opbouwen, eindelijk af. Overal schilderde ik er triomfantelijke verfhandjes in rood en blauw op en nu presenteer hem met gepaste trots.
Niet alleen om zijn kleuren, maar ook omdat hij hoog genoeg is voor narigheid, laag genoeg voor liefde en tolerantie en dat hij als klaag- en draagmuur kan fungeren.

Mijn lief klimt er regelmatig overheen, met een irritant groot gemak. Dan trekken we samen de muur weer even op, heel gezellig vinden we dat.